Tęsknota i monotematyczność

No i dziś znowu będę się żalić. Moja życiowe bolączki zwykle obracają się wokół jednego zagadnienia: nie potrafię złapać balansu między stabilizacją a poczuciem wolności. Nie wiem czy mam pracować i wiedzieć, że jutro będzie mnie stać na bułkę z serem , czy olać to wszystko , ruszyć w drogę bez najmniejszego konceptu , co może przytrafić mi się nazajutrz. To w brew pozorom jest duży problem. Póki co pracuję , a w wolnych chwilach karmię się filmami drogi. W związku z tym, Wy moi drodzy towarzysze z blogosfery, zdani jesteście obecnie na moje rzewne tęsknoty i monotematyczne posty. W ostatniej notce było o cyganach i dzisiaj dalej będzie o cyganach. Od paru tygodni bowiem przeżuwam mózgiem wszystko, czego tknął się człowiek o pseudonimie artystycznym Tony Gatlif. Ten algierki potomek Romów pisze scenariusze , reżyseruje , komponuje muzykę. Zdolny i wszechstronny , porusza się jednak w dobitnie zaznaczonych  granicach stylistyczno- tematycznych. W filmach swych bardzo często sięga to swoich cygańskich korzeni, oddając hołd wolności i miłości do muzyki. 
Kilka skradzionych z neta zdjęć, dobrze oddaje klimat jego twórczości : 

O jego geniuszu muzycznym , niech zaświadczy to video :

Na youtube dostępna jest ogromna większość jego filmów, jednak prawie wszystkie nie posiadają tłumaczenia. Ubolewam nad tym i szukam dalej. Wczoraj obejrzałam Latcho Drom. Ponieważ jest to coś na kształt dokumentu muzycznego, obyło się bez napisów, chociaż bardzo chciałabym wiedzieć o czym dokładnie śpiewali ci cyganie. Zapraszam do wędrówki od Indii , przez Bliski Wschód aż po Hiszpanię :

Uwaga : Bądźmy szczerzy- osoby lubiące kino akcji,mało zainteresowane wizualno - muzyczną warstwą, padną przy tym filmie z nudów :D