Dane Kontaktowe

Zapraszam wszystkich zainteresowanych do dzielenia się swoimi spostrzeżeniami, uwagami i doświadczeniem.
Czekam także na Waszą pomoc przy tworzeniu tego bloga.
Jeżeli posiadacie jakieś ciekawe sugestie, przemyślenia albo informacje związane z poruszaną przeze mnie tematyką - proszę, podzielcie się nimi ze mną. Chętnie o tym napiszę.

Dane kontaktowe :

gobarakago@gmail.com



wtorek, 30 sierpnia 2011

Bez zanudzania.

Podróż po Ameryce była niezwykle emocjonująca. Nie będę jednak torturować nikogo wielką ilością tekstu. Emocje sprowadzały się bowiem do przeżyć wizualnym. Po drodze były może 2 poważniejsze kłótnie ( uważam, że to nic zważywszy , że podróżowało 6 osób). Poza tym dużo spałam. To znaczy - najpierw , kiedy to opuściliśmy w końcu Vegas wierciłam się na tylnym siedzeniu. Radość nie dała mi usiedzieć spokojnie. Po dwóch dniach jednak przywykłam do pustynnych krajobrazów i mimo , że wszystko było 'jak w filmie', to i tak przysypiałam. Żeby troszkę wzbogacić treść nadmienię, że jakieś trzy razy otarłam się o śmierć z powodu nadmiernego nasłonecznienia. 
A teraz konkrety:
W Las Vegas wypożyczyliśmy samochód. Jeżeli ktoś mnie zapyta , ile to kosztowało odpowiem tak : 'Nie pamiętam wprawdzie dokładniej kwoty, ale w moja pamięć zakodowała ten wydatek jako niewielki'.
Naszym pierwszym przystankiem była Zapora Hoovera.  A potem w kolejności :
- Wielki Kanion
- Monument Valley
- Park Narodowy  Arches 
- Lake Powell 
- Bryce Canyon
- Park Narodowy Zion

Już się wcześniej usprawiedliwiałam, że nie mam zbyt wielu zdjęć z tej wyprawy. Cóż , podzielę się tym co mam,  w razie gdyby komuś coś wpadło w oko, dla waszej wygody wrzucę linki do jakichś pięknych galerii. Tak, zrobię to dla Was :)

A więc : Oto ja nad zaporą Hoovera . Ja , w wersji opalonej- przypatrzcie się dobrze, bo to niezwykle rzadki widok. Cóż, nie da się ukryć , że słońce operowało dosyć mocno. To właśnie nad ów zaporą po raz pierwszy doświadczyłam stanu pomroczności , wywołanego nadmiernym upałem i zbyt mocnym promieniowaniem :/




Jeżeli pragniecie obejrzeć to miejsce bez zbędnych modelek, zapraszam na stronę , na której możecie odbyć wirtualną podróż po 'gorącym Hooverze'. To zamiast galerii.

niedziela, 28 sierpnia 2011

No i polecieliśmy do Las Vegas.

Trzy lata temu, mniej więcej o podobnej porze ( niestety nie pamiętam już dokładnych dat) udałam się w podróż z ze stanu Virginia do Las Vegas. Ci którzy śledzą mojego bloga, i mają już jakoś tam ukształtowane wyobrażenie na temat mojej osoby mogą ( słusznie) pomyśleć , że Vegas to miejsce zupełnie nie w moich klimatach. Los jednak zadecydował, że moją podróż marzeń rozpocznę właśnie w tym miejscu. Pierwotny plan ( który sobie wymyśliłam jeszcze w Polsce) zakładał , że polecę do Phoenix. Na etapie wstępnym Phoenix wydawałam mi się logicznym miejscem docelowym, bo w końcu to stan Arizona zamierzałam przemierzyć. Jak zwykle jednak zadecydowały pieniądze. Z moim skromnym budżetem , który udało mi się zgromadzić w czasie pracy na kampie ( około 1000 dolarów) musiałam bardzo uważać na to jak dysponuję gotówką. 1000 dolarów może się wydawać sumą przyzwoitą, ale jeśli wliczymy w to loty z Richmond do Vegas, a potem z Vegas do Nowego Yorku, to  już na tym etapie zasoby finansowe dramatycznie się kurczą. Ok. Ktoś pewnie zada pytanie natury technicznej. Jak kupiłam bilet bez karty płatniczej albo kredytowej ? Oczywiście znowu zdałam się na pomoc mojego wielkodusznego szefa , który tej transakcji dokonał w moim imieniu. 
Plan był więc prosty . Lecimy ( ja i 5 innych osób) do Las Vegas ( z przesiadką w Atlancie), a potem - improwizujemy. Mieliśmy zabukowany jeden nocleg w Vegas. Cała reszta była ekscytującą niewiadomą. 
Do miasta hazardu i nocnych rozrywek dotarliśmy późnym wieczorem. Zmęczenie było tym dotkliwsze, że oczywiście znaleźliśmy się innej strefie czasowej. Mimo wszystko wybraliśmy się na kolację i na małe zwiedzanie. Jak już mówiłam, takie miejsca to zupełnie nie moja bajka, żadnych hymnów pochwalnych tu raczej nie zapodam. Mimo to, muszę przyznać , że Vegas ma w sobie 'coś' ciekawego. Czy zagrałam w kasynie ? Oczywiście, że nie!  Myślałam o nadchodzących dniach, chciałam jak najszybciej dorwać samochód aby móc wyruszyć w stronę amerykańskich kanionów . Chciałam nakarmić swoje oczy kolorami i jednocześnie dać odpocząć zmysłom. Podróż po bezdrożach stanów Nevada , Arizona  i Utah to było to czego potrzebowałam po 9 tygodniach harówki

Kilka zdjęć z Las Vegas :





W Vegas można znaleźć dosłownie wszystko :)


Przed słynnym hotelem Bellagio. Chce się nam spać !


Na deser wrzucam ' tańczące fontanny' , które można podziwiać przed hotelem Bellagio. Efekt dosyć miły dla oka :

 

wtorek, 23 sierpnia 2011

Ludzie powiadają....

Ludzie powiadają, że kiedy człowiek robi plany to Pan Bóg się śmieje. No tak, czasem faktycznie nie warto się nadwyrężać, ale są w życiu takie momenty gdzie bez solidnego planu ani rusz. Co kiedy na przykład pewnego pięknego dnia stwierdzamy, że koniecznie musimy zobaczyć Wielki  Kanion? To dosyć daleko, he ? Ale na wszystko jest sposób. Moim sposobem było wzięcie udziału w programie Camp America , o czym wiecie, bo zanudzam was tym tematem blisko od miesiąca. No , ale co gdy już jesteśmy w tej Ameryce? Co gdy mamy do pokonania tysiące mil a nawet nie jesteśmy kierowcami ( najgorsza forma niedostosowania społecznego w tym kraju) ?? Niestety moi drodzy. Tutaj Wam nie doradzę. Tutaj jesteście zdani na szczęście. Ja akurat je miałam. Do Ameryki przyleciałam z przyjaciółką. Za punk honoru postawiłyśmy sobie podróż po Arizonie.  Niestety - ona też 'kierowczynią'  nie była. Nie pozostało nam nic innego tylko werbowanie ludzi i brutalna indoktrynacja. Zanim Camp się skończył udało się wciągnąć w nasz plan 4 osoby. I kierowca się znalazł. Jeżeli jednak Wy nie będziecie mieć takiego szczęścia i  nie znajdziecie partnera do podróży, zawsze możecie spróbować znaleźć go przez internet na forum Camp America. Stożono tam podtemat właśnie dla osób, które szukają tego typu kontaktów. Oto pomocny link. Wydaje mi się, że jeżeli partnera do podróży szuka się taką drogą, to z ogłoszeniem nie należy czekać do staniej chwili. Przecież z taką osobą warto wcześniej pogadać , albo przynajmniej wymienić parę maili. Warto jednak stanąć na głowie i uciec  się do najbardziej haniebnych metod aby Amerykę zwiedzić! Jest to przepiękny kraj !
Co do wytyczania trasy- rób ta co chce ta. Jeżeli jedziecie w kilka osób, trzeba będzie się zdobyć na pewne kompromisy. Dobrze jest też zweryfikować wiedzę z przewodników i zapytać jakiegoś światłego tubylca o miejsca warte odwiedzenia. Nam trasę pomagał ustalać nasz pracodawca. Pewne miejsca mimo iż widniały w przewodnikach nam odradził i muszę powiedzieć, że cała wyprawa w 100 % była arcyciekawa. Żadnego rozczarowania. 
Jeżeli i Wy macie ochotę ( chociażby hipotetycznie) stworzyć swój plan podróży, zachęcam do odwiedzenia tej strony. Na tej stronie znajduję się niepozorna mapka stanowa. W rzeczywistości mapka ta to prawdziwa kopalnia wiedzy o poszczególnych regionach. Klikając na wybrany stan w mig otrzymujemy informacje o parkach i lasach narodowych, największych miastach czy też wydarzeniach kulturowych . W ten sposób z łatwością można zaplanować podróż nawet przez całe Stany. 
-------------------------------------------------------
Na dziś koniec. Na więcej nie mam czasu:/

sobota, 20 sierpnia 2011

Podróż w czasie.

Dziś zrobię wyjątek i zamiast rozmyślań nad podróżowaniem w przestrzeni , zapodam małe przemieszczenie w czasie. Z Ameryki się nie ruszamy. Cofamy się do roku 1969.  A to wszystko dlatego, że jestem na etapie zgłębiania lektury pt. " Woodstock. Three Days That Rocked the World". Myślę , że letni czas festiwali sprzyja takim wspomnieniom. Wrzucam parę zdjęć, które wyłowiłam z tej opasłej ( głownie za sprawą pięknych fotografii) księgi. Wspomnienia z "Lata Miłości" dedykuję wszystkim marzycielom, którzy zaglądają na mojego skromnego bloga :*

Oto mała galeria : 








Moje ulubione :)





Hehe :P


Kocham to zdjęcie !

Udało mi się nawet zidentyfikować ' siebie samą '. Ta blondi ze zdjęcia to zapewne moje dawna inkarnacja, co z resztą  tłumaczy moją fascynacje Grace Slick :)

wtorek, 16 sierpnia 2011

Koniec końców.

Heh. Tak sobie dziś pomyślałam, że moja retrospekcja  na temat Ameryki była troszkę mało subtelna. Momentami zahaczała nawet o jakąś próbę terapii poprzez wyżalenie. Zwłaszcza informacje dotyczące pracy były przedstawione w sposób lekko brutalny. Koniecznie muszę więc dopisać mały Happy End.
Ostatecznie bowiem wcale aż tak koszmarnie nie było. Praca- mimo , że naprawdę ciężka przynosiła mi dużo satysfakcji. Jestem w 100% pewna , że gdyby zminimalizować liczbę godzin, które musiałam przepracować każdego dnia, nie miałabym żadnych powodów do narzekań. Moi niepełnosprawni podopieczni byli wspaniali i naprawdę dobrze się bawiłam do czasu, kiedy to przepracowanie zaczęło dawać o sobie znać. Gdyby nie brak snu, mogłabym śmiało powiedzieć, że była to jedna z fajniejszych prac jakie w życiu miałam. Mój czas w Ameryce był dobrą lekcją dyscypliny. No i - dobrze jest w sumie poznać na czym polega prawdziwa harówka.
Poza tym poznałam fajnych ludzi, a także , co niezwykle istotne - gdyby nie Camp America nigdy nie miałabym okazji wyruszyć w jedną z najbardziej niezwykłych podróży mojego życia.O moich  przeżyciach związanych z tą wyprawą opowiem niebawem. 

Dziś wrzucam parę zdjęć z Waszyngtonu. Postanowiłam je wpleść w temat ' Camp America' nie jest takie straszne, ponieważ to nasz miły  pracodawca zorganizował dla nas tą wycieczkę. Jest to ostateczny dowód na to, że pracownicy amerykańskich obozów letnich są traktowani jak ludzie a szefowie amerykańscy to nie banda gestapowców. 

Przed Białym Domem




Lincoln Memorial

Waszyngtoński Kapitol

Ulice Waszyngtonu

P.S.
Nie wstąpił we mnie nagle duch narcyzmu. Nie dlatego widnieję na niemal każdej fotce. Niestety nie mam, na obecnie używanym laptopie zbyt wielu zdjęć z USA . Wszystko zostało gdzieś na płytach daleko, daleko w Polsce. Dysponuję zatem ograniczonym wyborem fotografii , i tak się jakoś składa , że jestem niemal na każdym zdjęciu. Sorry...

sobota, 13 sierpnia 2011

Dodatki specjalne.

Praca w USA , mimo że trwała tylko 9 tygodni zdaję się być niewyczerpalnym źródłem tematów na bloga. Oprócz zagadnień , które nadają się na długie rozprawki są też małe detale o których chciałam wspomnieć tak sobie po prostu. Wrzucam je do jednego worka otagowanego jako 'dodatki specjalne '. O trzech sprawach chcę napisać. 

1. Upał ! W stanie Virginia, w którym przyszło mi pracować, panował skrajny ukrop. Zaznaczam tu szczerze, że nie warto się do końca sugerować tym co piszę. Każdy wie, że panika ogarnia mnie już przy temperaturze 26 stopni.  Tak, wiem że to dziwne. Słyszałam to nie raz. No, w każdym razie mimo wszystko dokończę temat, który podjęłam. W stanie Wirginia jest gorąco i panuje taka wilgoć , że można się utopić w tym wodnistym powietrzu. Poza tym jest git.

2. Zanim zaczęliśmy pracę, nasz szef zabrał na do lasu, żebyśmy mogli sobie połazić po drzewach i po linach. Na pytanie po co , odpowiem jednym słowem - " Integracja".




3. Tematem ostatnim są moje śliczniusie siniaki. Jedne z większych jakie udało mi się w życiu wyhodować na mojej arystokratycznie prze-wrażliwej skórze.  Nie wiem skąd się tam wzięły, bo jak napisałam ostatnio, w pracy zapieprzałam tak, że żadnego pokaźnego ( musiał takowy być) zderzenia z jakimkolwiek obiektem nie zanotowałam. Patrz-ta.



A teraz mówię już 'Dobranoc.... '


czwartek, 11 sierpnia 2011

Praca w stylu amerykańskim.

Czas wytoczyć ciężkie działa i opowiedzieć o pracy na campie. A nie - przepraszam. Wprowadziłam tu nieprawidłowe określenie. Zacznijmy raz jeszcze. Raz , dwa , trzy ....i....Tematem dzisiejszego postu jest zapierXXlanie na campie. Nie warto tutaj na siłę używać wyrazów bliskoznacznych o zabarwieniu eufemistycznym. Już to gdzieś przemyciłam nieco wcześniej, ale powtórzę raz jeszcze : Jeżeli nie lubisz pracować, to NIGDY nie bierz udziału w programie Camp America. 

No dobra, ja taką panikę bezkarnie sieję, a przecież wszyscy chcą konkretów. No to macie :

- Przez osiem tygodni pracuje się średnio po 14 godzin dziennie
- Tempo pracy jest zatrważające. Przez jedną godzinę ( jedną z 14 ) trzeba zrobić tyle, ile przy normalnych warunkach robi się w ciągu 4 godzin
- Jest zajebiście gorąco. Fajnie, fajnie. Słońce jest fajne, ale 35 stopni w połączeniu ze straszną wilgotnością, która panuje w wielu stanach - nie tworzy warunków idealnych do ciężkiej pracy.

To ogólnie. A teraz bardziej szczegółowo na temat mojej specjalizacji. Jak już wspomniałam, wyjeżdżając z Camp America mamy do wyboru kilka wariantów pracy. Ja pracowałam jako wychowawca na obozie dla osób niepełnosprawnych. Oto jak to wyglądało :

- Praca od 7 rano do około  21. Teoretycznie. Były też do tego dorzucone atrakcje dodatkowe typu nieprzespane noce, bo podopieczni ryczeli od zmierzchu do świtu. Oprócz tego były przydziały na nocne czuwanie. Tragedia ? Czekajcie , to nie koniec.
- Pracując z dorosłymi , niepełnosprawnymi fizycznie osobami trzeba przygotować się na ciężką harówkę fizyczną. Dźwiganie bezwładnych osób, zmienianie pieluch średnio co 45 minut , mycie ich rano , bądź wieczorem ( albo co pięć minut- i nie każcie mi tłumaczyć dlaczego), pchanie wózków itd. To jest straszny wysiłek !
- Intelektualnie też jest to spory wyczyn. Mając pod opieką jakieś 7-10 osób , trzeba przygotować się na ciągłe pogaduszki. Gadanie w obcym języku przez 14 godzin (zwłaszcza po cudownej nieprzespanej nocy) jest jak wbijanie sobie gwoździa w głowę.
- Niestety - muszę o tym napisać. Na takim campie panuje bardzo specyficzny zapach. I nie ma od niego ucieczki. U nas nie było nawet osobnych pryszniców dla personelu. Trzeba się było myć w miejscach, gdzie parę chwil wcześniej pływały kawałki kału.
- Rotacja podopiecznych jest częsta i to nie pomaga w pracy. Na taki obóz osoby niepełnosprawne przyjeżdżają na tygodniowe sesje. Znaczy się, że co tydzień dostajemy ' świeżaków'. To ogromny problem w przypadku pracy z osobami niepełnosprawnymi, które mają bardzo specyficzne potrzeby i zachowania. Próby ogarnięcia tej wielkiej niewiadomej co tydzień mogą doprowadzić do poważnej awarii mózgu.

No i na to wszystko SPOTKAŁ MNIE ZASZCZYT. Szef stwierdził , żem zdolna dziewoja i po tygodniu awansował mnie na stanowisko team leadera. Moje szczęście trwało do chwili gdy zrozumiałam, że teraz cała odpowiedzialność za to wielkie bagno spoczywa też w moich rękach. Już trzeciego dnia byłam tak przeciążona ( głownie myśleniem nad tym - jak to wszystko ogarnąć i jak zdążyć ze wszystkim na czas),że ukradkiem ryczałam po kątach. Moje beki na wiele się nie zdały. Ostatniego tygodnia byłam już tak zmęczona, że zaczęłam popełniać błędy. Zapominałam o szczególnych wymogach dietetycznych moich podopiecznych i myliłam ich imiona . Jest to bardzo groźne z racji końskich dawek leków jakie dorosłe osoby niepełnosprawne często przyjmują. Przez nieuwagę , ktoś może połknąć nie swój zestaw medykamentów i jeśli mam już wyznać wszystko jak na spowiedzi, to niestety tak się zdarzyło.
Rany ! Samo pisanie o tym wszystkim sprawia , że jestem zmęczona. To już chyba wszystko na dziś. Jak jutro stwierdzę, że temat nie został jednak wyczerpany , to jeszcze coś doprodukuję.

środa, 10 sierpnia 2011

Post z obrazkami .

Emmmm... tak sobie myślałam o czym by tu napisać. Tzn. wiedziałam , że znowu ( znowu ?) o Camp America, ale chciałam się wstrzelić w temat do którego będę mogła załączyć jakieś zdjęcie. Blog ze słabo rozwiniętą stroną wizualną jest blogiem złym i wszyscy wzrokowcy ( w tym ja) plują na takowe. 
No to padło na temat 'życie towarzyskie'. Jest mi to nawet na rękę, bo po ostatnim poście w którym zamieściłam kilka ( cudzych ) negatywnych opinii, postanowiłam wprowadzić jakiś radośnie- skowronkowo - przekurde miły element. 
No więc tak moje dziewczęta i moi mili chłopcy. Życie towarzyskie na campie jest piękne jak wenezuelska telenowela. Zawiera tylko niewielką dawkę zazdrości i  rywalizacji, ale wiecie .... Ameryka , mimo że odległa, jest zasiedlona przez ludzi a nie jakiś odrębny gatunek, co za tym idzie - prawa społeczne są te same co u nas i bez podrzucania świni się  nie obejść. Ale nie potrzebnie tak rozbudowałam ten wątek. Generalnie campowanie pod względem towarzyskim jest niezmiernie miłe. Stwarza możliwość poznania wielu nowych ludzi z wielu zakątków ziemskich. W atmosferze 'wąskiego klimatu' integracja zachodzi błyskawicznie a czasem wręcz wymyka się spod  kontroli. Wąski klimat oznacza, że na parę tygodni trzeba zapomnieć o tym, że człowiek może istnieć jako jednostka niezależna. Nie , nie na campie. Tam zawsze ktoś jest w pobliżu, śpi i je się ' na kupie'. Ale co tam. Nawet Ci co nie bardzo lubią takie komuny ( np. ja) mogą to przetrwać. Oczywiście pierwsze miłości pojawiają się już pierwszego dnia, a po tygodniu na campie co trzecia osoba ma już umiłowanego partnera. Z ciekawostek : trafił się u nas przypadek , gdzie pewien miły Anglik tak pokochał uroczą Amerykankę, że do dziś są razem. A to takie podlotki około dwudziestki były :) Jednak i bardzo młodzi ludzie potrafią wykazać determinacje. 
Wracając do tematu głównego.  Dla tych , którzy nie załapali się na wakacyjny romans zostały wypady do knajp, na plażę a także do Białego Domu . Mi zdarzało się , że odmawiałam jakichkolwiek wyjazdów w weekendy. To był właśnie jedyny czas kiedy camp w miarę pustoszał i mogłam troszkę odpocząć od ludzi. Niestety, miewam naturę antyspołeczną. 
Pamiętajcie... MIEWAM , a nie MAM.

Parę zdjęć :



Przed jednym z amerykańskich ' z filmów znanych' moteli

Plażowanie

Końcowe zdjęcie pamiątkowe. Takie trochę 'szkolne'



poniedziałek, 8 sierpnia 2011

To już ?

No niee! Chciałam wracać do pracy, ale nie tak nagle! Okazało się jednak , że praca kocha mnie ( uczucie bez wzajemności) i mój nowy pracodawca postanowił mnie zagonić do orki od dziś. Od 15:30 czasu lokalnego. A potem będzie tylko gorzej. Pobudki o 6 rano to najgorsza zmora jaką jestem sobie w stanie wyobrazić, a wszak wiadomo , że najgorsze są te zmory od których nie ma ucieczki. Olrajt. Po tej dawce negatywnych emocji pragnę dodać, że w sumie to nawet jestem podekscytowana i na swój sposób uradowana. Już w najbliższych dniach okaże się czy miałam powody do tej nieśmiałej radości. A jak się jednak okaże , że radość była przedwczesna , to zgodnie z prawem zachodnioeuropejskiej strategii odreagowana, pójdę na shopping. Zawsze tak mówię, a potem nie idę -  bo średnio to lubię...

sobota, 6 sierpnia 2011

A co na to inni?

O Camp America mogę pisać jedynie w oparciu o  moje własne jednostronne doświadczenie. Zapewne jednak jest tak, że ile ludzi tyle różnych zdań. Co więcej, różni ludzie trafili ( i trafią ) w różne miejsca , więc - znowu- opinie będą podzielone. Poszperałam zatem po internecie w poszukiwaniu wypowiedzi innych ludzi na temat CA. Niestety muszę przyznać, że trafiłam na bardzo dużo ludzi którzy swoje doświadczenie zaklasyfikowali jako złe. Były też jednak głosy na tak. Oto wyniki mojego małego śledztwa :

Na tak
  'Sama nie byłam, ale moja przyjaciółka była na Campie w tym roku i wróciła mega zadowolona, zakochana w Stanach no i zaczęła elegancko mówić po "amerykańsku". Zdecydowanie psuje brytyjski akcent, ale poznaje się mnóstwo ludzi z całego świata i obowiązkowo zwiedza najciekawsze miasta i miejsca w USA. :)) Także myślę że warto; )
Ja jadę:) w tym roku wróciły moje trzy koleżanki jeszcze z czasów liceum :) i bardzo sobie chwalą. a ja żałuje że się nie zdecydowałam już w tym roku'.

   'Ja osobiście pojechałam z Camp America. Wybrałam opcję Resort. Było fantastycznie dzięki temu podszkoliłam język, poznałam wiele osób, przeżyłam niesamowitą przygodę'.

   'Moi kuzyni jeździli an Camp America jeden 4 razy był (2 razy na kampie i 2 razy na resorcie) a drugi był w tym roku, zawsze byli zadowoleni a jakby było coś nie tak to by powiedzieli przecież! Ja jadę w tym roku, może uda mi sie trafić w to samo miejsce co moja kuzyn bo jeden z nich jedzie teraz tez, tak wiec jestem bardzo zaaa'!

    'Moja koleżanka była 2 lata temu na campie właśnie z Camp America i była zachwycona (do tej pory zdarzają jej się teksty typu "a będąc na campie to, czy tamto..m:)"). Jeśli chodzi o organizację, to nie masz się o co obawiać. Przez cały pobyt jest się pod opieką i zawsze w razie jakiś problemów można się zwrócić do Amerykańskiego Instytutu Studiów Zagranicznych.
Co do zakwaterowania, to mówiła że warunki były całkiem okey (wiadomo nie jest to może 5 gwiazdkowy hotel, ale nie można narzekać, na spartańskie warunki, tak jak to się nieraz okazuje wybierając tanie wyjazdy dla studentów). Posiłki dostajesz w ramach pracy i niekiedy masz możliwość korzystania z np. ze sprzętu sportowego przeznaczonego dla gości. W wolnych chwilach oczywiście masz możliwość zwiedzania'. 

Na nie
      'Nigdy nikomu nie poleciłabym tego programu i 100% nie zgadzam sie ze
stwierdzeniem ze jest on bezpieczny!!! Byłam w tym roku i w ogóle nie jestem
zadowolona, to prawda ze po kampie jest fajna zabawa bo zwiedzasz stany, ale
mój kamp to był najgorszy koszmar, zwalniali z niego ludzie co chwile i to bez
podania przyczyny, miałaś wtedy 15min na spakowanie i opuszczenie kampu a za
bilet powrotny do Polski płaciłaś/es sobie sam, czy to jest bezpieczne? Nie
powiedziałabym, traktowali nas tam jak tania sile robacza, która nie ma żadnych
praw, pracowaliśmy od 6rano do 22 a o podszkoleniu języka nie było mowy i życiu
towarzyskim na kampie bo po pracy padałeś spać, nie mając siły nawet na kąpiel w
warunkach o których nie chce mi sie nawet wspominać! Jak ktoś chce zwiedzać
Amerykę, radze wybrać inny program'!

    'Ja bym nie polecał Campu America z tego powodu, ze zarobisz psie pieniądze, które ledwo wystarcza na zwiedzanie nieraz w spartańskich warunkach:). Np. grupa Camp America, która w tym roku spotkałem, spala akurat pod gołym niebem przy temperaturze 0 stopni, bo juz mieli dosyć spania kolejnej nocy z rzędu w autokarze'...


Poza tym, wrzucam tu linka do forum grona , na którym toczy się dyskusja o wiele sugerującym tytule: camp america zrobi z ciebie niewolnika.

Warto też przeczytać ten artykuł.

Niech żyje wolność słowa !


czwartek, 4 sierpnia 2011

Pierwszy tydzień

Pierwszy tydzień na kampie amerykańskim był dobry. Już tu na wstępnie pragnę zweryfikować wszelkie plotki krążące po sieci na temat tego zagadnienia. Dużo naczytałam się o tym, jakie to wszystko jest straszne i że ludzie 'nie tego się spodziewali'. Zarzut pierwszy : kampy znajdują się w szczerym polu/ w środku niczego/ w dupie/ itd. Well,  trochę prawdy w tym jest. Moje miejsce pracy faktyczne znajdowało się z dala od cywilizacji. Ale z drugiej strony dobry nasz pracodawca, mentor i opiekun duchowy zapewniał nam niemal codzienny transport do sieci superextrabeznadziejnych supermarketów amerykańskich, a także do lokalnej knajpy. O tym, że aby wejść do takiej knajpy trzeba mieć skończone 21 lat- wiedzą zapewne wszyscy. Tak więc problem izolacji od reszty populacji ziemskiej istniał - ale nie na taką skalę jak to mówią niektórzy. Zarzut numer dwa : Nie wolno pić i palić. Zwykle Polacy wypowiadają się na forach internetowych na ten temat z lekkim zażenowaniem. 'Niepicie' jest przecież na wskroś niezgodne z naszą kulturą. Zakazanie picia Polakowi to przejaw niezrozumienia jego elementarnych potrzeb a nawet dyskryminacja. W połączeniu z problemem numer 1 ( czyli odosobnieniem topograficznym) Polak staje w obliczu sytuacji bez wyjścia.Musi złamać regułę i jednak przemycać alkohol na kamp. Tak przynajmniej wynika z  kozackich wypowiedzi na forach. Ja jednak alkoholu nie przemycałam. Nie wiem co robili inni , bo naturę mam taką , że mało mnie takie rzeczy obchodzą. Uścielając ten ważny dla wszystkich temat : Nasz pracodawca pozwalał nam pić poza ternem kampowskim. Jak wspomniałam - woził nas do knajpy. Wolno nam było wracać z tych wypraw w stanie nawet agonalnym , o ile nie zakłócało to porządku i nie wpływało ujemnie na jakość naszej pracy. Ale na terenie obozu wypicie piwa, równało się z wywaleniem z pracy. Co do palenia- to palić wolno było przez cały czas. Oczywiście tylko w przeznaczonych do tego celu miejscach. 
Pierwszy tydzień miał charakter zapoznawczy , naukowy i instruujący. Codziennie miało miejsce kilka treningów. Mniej lub bardziej użytecznych.  Dotyczyły one specyfiki pracy z osobami niepełnosprawnymi. No i oczywiście jeden trening w całości poświęcony był najistotniejszej w mniemaniu amerykanów kwestii . Czy już zgadliście o co chodzi ? Tak! Oczywiście o molestowanie seksualne, zwane z angielska 'sexual harassment'. Poza tym pierwszy tydzień był miłym czasem , w którym prowadzono różne gry integracyjne (tak prze mnie - powiedzmy- niedoceniane), a także ludzie sami z siebie próbowali się integrować na swoje własne sposoby. Głownie chłopcy próbowali zintegrować się z dziewczętami a dziewczęta z chłopcami. Ale ten temat zostawię na potem. Niech to będzie taki mały teaser.

A z innych rzeczy to : Stwierdzam, że czas mi już wracać do pracy. Z nudów zaczęłam robić rzeczy zupełnie dla mnie niezrozumiałe. Np. dziś zdążyłam już przeczytać dostępne na necie biografie Zacka de la Rocha i Quentina Tarantino. Niestety nie wiem kiedy będę mogła zacząć pracę ( którą to mam teoretycznie) , gdyż zgodnie z tutejszym prawem muszę czekać na zaświadczenie o niekaralności. Nie . Nie jestem kryminalistką i się tym nie martwię. Po prostu nuży mnie to czekanie...

wtorek, 2 sierpnia 2011

Poleciałam

A raczej tytuł powinien brzmieć następująco : 'Poleciałam i zaczęły się pierwsze kłopoty'. Moja zaoceaniczna podróż wiodła z Warszawy przez Amsterdam i Detroit , a kres tym podróżniczym cierpieniom miało położyć lądowanie w  Richmond. Troszkę mnie ta trasa zdziwiła. Zawsze wydawało mi się, że polecę do Nowego Yorku i tam zaliczę jakieś spotkanie w hotelu o charakterze informacyjnym. Taką wersję sprzedał mi kolega. Ale nie. Nic takiego nie miało miejsca. Całą podróż nie spałam z powodu ekscytacji ! Okazało się to błogosławieństwem, bo dzięki temu nie zauważyłam przejścia w inna strefę czasową. Jak już dotarłam na miejsce przeznaczenia ( była wtedy noc) byłam tak zmaltretowana wszystkim, że padłam na pysk. Wspomniałam coś niecoś o kłopotach. Po wylądowaniu w Detroit okazało się, że nie ma mojego bagażu! Ał, zła to była wiadomość. Jednak (ciężko nawet mi samej w to uwierzyć) przyjęłam to w miarę spokojnie. Prawdopodobnie byłam już tak zmęczona wielogodzinnym lotem, że niewiele było w stanie mną wstrząsnąć. Na lotnisku zapewniono mnie, że bagaż się znajdzie niebawem . Zapewniono mnie też ( w ramach ukojenia, chociaż osoby które planują podróż do USA pewnie się tym nie ucieszą), że takie rzeczy zdarzają się nagminnie i oni wiedzą jak sobie z tym radzić ;) No cóż. Nie pozostało mi nic innego , tylko posłusznie ruszyć w dalszą drogę do Richmond bez mego dobytku. Przez 2 czy 3 dni ( nie pamiętam teraz dokładnie) hasałam w pożyczonych gaciach i podkradłam (za przyzwoleniem ) pastę do zębów od życzliwych bliźnich. W końcu oddali mi plecak. Co nie znaczy , że problemy na kampie się skończyły.... 

Lotnisko w Detroit und ich. Czy dobrze odegrałam zatroskanie ?