Post napisany w otchłani

Budzik zadzwonił dziś o 6:20. Otworzyłam oczy i naszło mnie pytanie : "Gdzie ja właściwie jestem?". Bolące gardło i mięśnie, gile u nosa i ta charakterystyczna niechęć do wszystkiego. Tak. Już wiedziałam , że jestem w samym środku Zimowej Depresji. Mimo, iż zima ma się- miejmy nadzieję- ku końcowi, ja mam wrażenie , że słońce już nigdy nie wyjdzie zza chmur i ptaki już nigdy nie zaśpiewają. Czy Wy też tak czasem macie ? Co gorsza do jakichkolwiek dłuższych wakacji mam daleko. W tym roku stać mnie tylko na dwa krótkie wypady ( Bułgaria i Włochy). Wakacje dłuższe niż miesiąc stoją pod wielkim znakiem zapytania w perspektywie co najmniej  ponadrocznej. Możliwe, że w tym czasie zdechnę i nie będzie już bloga. W takim razie póki żyję, dodaję tu to co mam. Ponieważ dzisiejsza warstwa tekstowa była taka mroczna, przynajmniej komponent wizualny będzie bardzie uroczy. Oto skąpanie w słońcu meksykańskie Campeche. Cmok :*

Teraz ktoś pewnie zawoła, że takie podobne to my mamy w Krakowie. Ano mamy faktycznie :)